• Ένα στα τέσσερα παιδιά έχει δεχθεί διαδικτυακή παρενόχληση. Από αυτά, το 3% έπιασε κουβέντα μαζί αυτόν που τα παρενόχλησε.
• Ένα στα δύο παιδιά συνομιλεί με αγνώστους και κάνει φίλους μέσω διαδικτύου.
• Ένα στα τέσσερα παιδιά έχει δεχθεί προσωπικές φωτογραφίες (sexting) άλλου.
• Το 6% των παιδιών παραδέχεται πως έχει στείλει προσωπικές φωτογραφίες (sexting) σε άλλους.
• Ένα στα τέσσερα παιδιά περίπου έχει συναντήσει στο διαδίκτυο ρητορική μίσους εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη.
• Ένα στα δέκα παιδιά έχει πέσει θύμα διαδικτυακής απάτης.
• Το 6% των παιδιών δηλώνει πώς έχει πέσει θύμα διαδικτυακού εκφοβισμού και το 13% των παιδιών δηλώνει ότι έχει γίνει μάρτυρας εκφοβισμού.
• ΜΟΝΟ το 35% των παιδιών που έπεσε θύμα διαδικτυακού εκφοβισμού απευθύνθηκε σε κάποιον ενήλικα για βοήθεια.
• Το 53% των παιδιών, δηλαδή πάνω από 5 στα 10 ΔΕΝ ενδιαφέρονται και πολύ για το πώς διαμορφώνεται η διαδικτυακή τους φήμη και επιπρόσθετα ένα 23% απαντάει “δεν ξέρω”.
Οι διαδικτυακές συνήθειες των παιδιών και των νέων μας, σε έρευνα με δείγμα 5000 μαθητών ηλικίας από 12 – 18 ετών, που πραγματοποίησε πριν ένα χρόνο το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας με την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, αποκαλύπτουν πολλά.
Το μήνυμα όμως, είναι κατά τη γνώμη μου εκκωφαντικό.
Για να προστατέψουμε τα παιδιά μας σε έναν χαοτικό και χωρίς κανόνες διαδικτυακό κόσμο, πρέπει να πολλαπλασιάσουμε τη γόνιμη επικοινωνία μας μαζί τους.
Και γόνιμη επικοινωνία δεν υπάρχει εκεί που θριαμβεύει η στείρα και οριζόντια κριτική, οι κραυγές, τα αναθέματα και οι απαγορεύσεις. Η γόνιμη επικοινωνία δεν εξαντλείται στο να επιμένουμε να διδαχθούν τα παιδιά μας τις επιταγές του δικού μας κόσμου. Συμπεριλαμβάνει να κατανοήσουμε και εμείς τις επιταγές, τα διλήμματα, τις παγίδες αλλά και τους κώδικες του δικού τους κόσμου.
Μόνο τότε θα είμαστε πιο αποτελεσματικοί στις συμβουλές μας.
